Rzeczownik, podobnie jak w języku polskim, określa osoby, miejsca lub przedmioty. Dobra wiadomość - od polskiego rzeczownika angielski różni się tym, że się absolutnie przez nic nie odmienia. Po polsku często trzeba się napracować z odmianą - na przykład chcemy poopowiadać o swoim psie:
Mam psa. Mój pies lubi biegać. Biegam ze swoim psem. Powiem ci o moim psie. |
Po angielsku będzie to w każdym przypadku po prostu dog i... żadnych końcówek do zapamiętywania.
I have a dog. My dog likes to run. I run with my dog. I will tell you about my dog. |
Poza tym angielskie rzeczowniki nie mają rodzaju - w wielu językach jest to rzecz, która niezwykle daje się we znaki wszystkim uczącym się - zwłaszcza jeśli na dodatek w naszym języku dany rzeczownik jest innego rodzaju, niż w tym, którego się uczymy.
(ta) lampa, (ten) stół, (to) krzesło - Anglikowi przez myśl by nie przeszło, że sobie można czymś takim życie utrudniać...
Rzeczowniki można podzielić na konkretne (takie, których można dotknąć)
telephone |
telefon |
dog |
pies |
street |
ulica |
John |
John |
tree |
drzewo |
car |
samochód |
spoon |
łyżka |
lub abstrakcyjne (czyli takie, które określają jakieś koncepcje lub stany, i których nie można zobaczyć lub dotknąć)
love |
miłość |
time |
czas |
anger |
złość |
happiness |
szczęście |
W zdaniu rzeczownik może pojawić się w kilku funkcjach:
1. przed czasownikiem - jako podmiot, czyli sprawca czynności określanej przez czasownik
The car moves fast. |
Samochód szybko się porusza. |
2. po czasowniku - jako dopełnienie
They see the tower. |
Oni widzą wieżę. |
3. po przedimkach
We drive to work. |
Jeździmy do pracy. |
She keeps her things in the drawer. |
Ona trzyma swoje rzeczy w szufladzie. |
|
|